“Ik heb al een paar dagen last van mijn keel”, zegt de Engelstalige singer-songwriter Rhodes. Hij pakt een tube met honing en knijpt een paar slierten in zijn muntthee. “Ken je het gevoel dat je ziek wordt, maar dat je lichaam zegt dat het nog niet mag?” Altijd doorgaan, dat is kenmerkend voor de zanger die op 4 september zijn eerste album Wishes uitbrengt.
Hij blaast al menig publiek weg met zijn twee krachtigste wapens: zijn stem en zijn gitaar. Toch spreekt er een verlegen en ietwat schorre Rhodes in de voice recorder: “Ik weet nog hoe ik in London op het podium stond en hoe bang ik toen was.” Dit zijn de voorzichtige woorden, van een man die al een handjevol EP’s en duizenden YouTube views op zijn naam heeft staan. In Engeland is hij geen onbekend gezicht, hier wordt hij zelfs al vergeleken met Adele en Jeff Buckley. De bescheiden Rhodes maakt liedjes gevuld met filmachtige dramatiek, die je absoluut inpakken en raken.
Met het album Wishes zal hij de wereld laten zien wie Rhodes is. Wishes gaat over zijn dromen en overwinningen. “We hopen vaak dat onze wensen ooit uitkomen. En soms wens je het zo vaak, dat je ophoudt om het ook daadwerkelijk te laten uitkomen.” De betekenis moet voor iedereen anders zijn. Zo vindt hij het belangrijk dat de plaat multi-interpretabel is. “Ik wil dat mensen hun eigen mening erin kunnen stoppen, dat maakt het juist mooi.”
Rhodes heeft muziek altijd op de eerste plek neergezet. Hij gebaart met zijn handen op welke denkbeeldige trede ‘muziek’ staat: helemaal bovenaan natuurlijk. Voor de Engelsman is muziek in ieder geval een uitlaatklep. “Het is iets wat me echt omhoog tilt.”
Rhodes neemt nog een paar flinke slokken van zijn thee, om zijn stembanden te smeren. Stil zitten zit er niet in voor vandaag, aangezien hij vanmiddag alweer een optreden heeft. “Ik deed mijn ogen altijd dicht, wanneer ik me angstig voelde op het podium.” Er valt een stilte, zijn ogen dwalen af naar dat moment. “Het voelde alsof iemand dan tegen me zei, ‘dat ik mijn ogen dicht moest doen en me moest bedenken dat ik weer terug was in mijn kamer’. Hier schreef ik tenslotte ook al mijn nummers.” Dit stelde de liedjesschrijver gerust, zodra de zenuwen te hoog opliepen.
De zanger ruilde op een zeker ogenblik zijn kamer in voor een gigantisch publiek. Hij geeft lachend toe: “Iedereen die onder de douche zingt, hoopt stiekem dat hij gehoord wordt.” En gehoord wordt hij nu zeker. “Niets is intenser dan een optreden in een grote ruimte waarin iedereen luistert. Als ik zing voor een grote zaal, dan is is het soms letterlijk helemaal stil.”
De zanger wilt ‘een stuk of drie albums’ uitbrengen. Die typerende bescheidenheid siert Rhodes. Ook al heeft hij met namen als Sam Smith en London Grammar getourd. De Brit is nog steeds de zanger die eerlijk toegaf, dat hij het eigenlijk allemaal vrij beangstigend vond. Uiteindelijk wil Rhodes zijn stille droom waarmaken: muziek schrijven voor films.
Met zijn ring tikt hij zenuwachtig tegen het inmiddels lege glas thee. “Maandag kan ik pas de hele dag uitzieken”, zegt hij zuchtend. Zijn verwarde blonde haren vallen soms nonchalant voor zijn ogen. Twee jaar geleden durfde hij alleen maar te dromen over wat hij nu doet. De zanger wenste al een lange tijd om het leven dat hij nu leidt. “Eerst had ik een negen tot vijf baan en daarna ging ik naar huis om muziek te maken. Maar nu heb ik van mijn passie mijn werk gemaakt.” En hoe dat voelt voor Rhodes? Alsof er een wens is uitgekomen.
