Het bericht dat Freek van Suzan & Freek ongeneeslijk ziek is – 32 jaar, met longkanker die al is uitgezaaid – voelt als een klap. Niet omdat we hem persoonlijk kennen, niet omdat we dagelijks met hem bellen, maar vooral omdat het ons allemaal even stilzet. Want hoe vaak nemen we het leven niet als vanzelfsprekend? We zingen liedjes van het duo mee op de radio of dansen erop tijdens festivals. En ondertussen denken we nauwelijks na over hoe kwetsbaar het leven eigenlijk is.
Terwijl hun eerste kind op komst is. Terwijl ze midden in een succesvolle concertreeks zaten. Terwijl het leven eigenlijk net zo mooi en vol was als maar kan. Misschien is dat precies wat ons raakt. Het besef dat geluk en verdriet zo dicht naast elkaar liggen. Dat zelfs als alles goed gaat, je smoorverliefd bent, je bouwt aan de toekomst, het leven soms toch ineens een onverwachte wending neemt.
Het zet je aan het denken. Hoe vaak zijn we bezig met rennen en haasten? Hoe vaak schuiven we dingen vooruit en denken we: straks, later, ooit? En hoe weinig staan we stil bij de momenten van nu? Het nieuws over Freek laat zien hoe belangrijk het is om te koesteren wat er nu is, zonder dat die momenten groots of bijzonder hoeven te zijn. Het doet beseffen dat het leven geen eindeloze reeks beloftes is. Het is een verzameling momenten die je maar beter nu kunt vasthouden, omdat morgen niet gegarandeerd is.
Voor Suzan en Freek, en voor hun familie en vrienden, is dat besef nu snoeihard en pijnlijk echt geworden. Voor ons allemaal is het misschien een besef om het leven iets zachter, bewuster en liefdevoller vast te pakken.
