Wie dit jaar al een paar festivals heeft bezocht, heeft het ongetwijfeld gezien: overal bananen. Niet zomaar een snack uit de rugzak van een goed voorbereide festivalganger, maar hele foodtrucks gewijd aan de gele vrucht. De banaan is in 2025 officieel wat het broodje döner in 2010 was: onmisbaar. Alleen betaal je er wel vier euro voor. Vier. Euro. Voor. Een. Banaan.
In de supermarkt kosten ze nog altijd zo’n 25 cent per stuk. Een tros voor de prijs van een biertje. Maar op een festival krijg je voor datzelfde bedrag precies één exemplaar, liefst uit een houten kratje met stro, zorgvuldig geserveerd door een hippe jongen met een zonnebril op zijn voorhoofd. “Het is een bio-banaan”, zeggen ze dan, alsof dat het hoge bedrag rechtvaardigt.
Maar waar komt deze banaanhype vandaan? Simpel: techno. En dan bedoelen we niet het soort waar je met een Aperol Spritz in je hand op danst in een bloemetjesjurk. Nee, de rauwe, duistere, industriële techno waar je pupilverwijdend en zwetend op losgaat in een verlaten fabriekshal. Daar hoort, voor sommigen, een pilletje bij. En bij dat pilletje? Juist: een banaan.
Waarom? Omdat xtc de serotoninehuishouding van je brein op hol laat slaan. Serotonine = geluk. Maar die voorraad is niet oneindig. En tijdens een lang festival rammen op 135 BPM raakt je lijf uitgeput. Magnesium, kalium, suikers – allemaal stoffen die je lichaam kwijtraakt en die je broodnodig hebt om niet als een uitgewrongen vaatdoek te eindigen. En laat de banaan nou precies dat wonderpakketje zijn: natuurlijke suikers, kalium, magnesium, makkelijk te eten én je hoeft je handen niet te wassen. Perfecte festivalfuel.
Festivals spelen hier slim op in: op elk hoekje van het terrein kun je nu een banaan scoren. Vier euro lijkt bizar voor zo’n simpel stuk fruit, maar ergens is het ook begrijpelijk. Festivals maken enorme kosten om alles draaiende te houden, van artiesten tot beveiliging en stroomvoorziening. En eerlijk is eerlijk: als dat betekent dat we iets meer betalen voor een banaan, dan doen we dat met alle liefde.
